Даведнiкi пiсьменнiка, гiсторыка, энцыклапедыста Леанiда Маракова «Рэпрэсаваныя грамадскiя i культурныя дзеячы Беларусi»

Пра пiсьменнiка Бiблiяграфiя Даведнiкi Валеры Маракоў Прэса Навіны Гасцявая кнiга Сувязь

Галоўная » Проза  » Непамяркоўныя Аповеды пра рэпрэсаваных і іх нашчадкаў. Рэпрэсаваных, але не зломленых...

Санька: 3. Скачок

Санька стаяў і пакутліва думаў. Думкі круціліся ў галаве, набягалі адна на адну, але лягчэй ад гэтага не рабілася. Ясна было адно: «Жорык — лёгкаатлет, увесь год пасля ўрокаў на “Дынама” прападаў, яму перад вакацыямі нават запраўскія шыпоўкі і касцюм спартыўны выдалі, хваліўся імі на перапынку. Як жа скокнуць далей за Жорыка? Ён і адштурхоўваецца за два-тры сантыметры ад дошчачкі. Вопыт — ён і ёсць вопыт. Таму і дакладнае пападанне. Як жа махануць далей за Жорыка? Ці здольны я на такое? Наўрад. Але ж і здацца без бою — недаравальна. Думаць трэба, думаць... А калі не проста разбегчыся і адштурхнуцца, а ў скачку яшчэ і сальта крутнуць? Гэта павінна падоўжыць палёт, — разважаў Санька, — і ў выніку — павялічыць даўжыню скачка...»

Ён шмат што зведаў у сваім, як яму здавалася, доўгім дванаццацігадовым жыцці. І па гарачым вуголлі босым хадзіў — правяраў сілу волі. І пад вадою паўтары хвіліны ў ваннай пратрымаўся. І з трэцяга паверха скакаў, як дэсантнік у фільме. І на руках праз школьны спортзал ад сцяны да сцяны прайшоў — на заклад з настаўнікам фізкультуры. І без тых самых рук на веліку цэлы кіламетр пракаціў — вучыўся ўжо іншую раўнавагу трымаць. І яшчэ шмат што рабіў, выпрабоўваючы сябе. Але на сальта замахвацца не рашаўся: а раптам не так прызямліцца і зломіць сабе шыю?

Цяпер таксама баяўся. Але цяпер непадалёку ад скачковай ямы стаяла Лена. Самая прыгожая ў лагеры дзяўчынка.

На чатыры пяцьдзесят восем — далей за ўсіх — скокнуў Жорык.

— У-ух! — прагучала рэхам услед за яго скачком.

Лена таксама ахнула і запляскала ў ладкі.

«Толькі — сальта!» — прашаптаў Санька, праганяючы прэч усялякія іншыя думкі. І калі падышла яго чарга, бадзёра выйшаў на старт, моцна, бы ў злосці, тупнуў нагой па зямлі і, колькі ставала сілы, паімчаў па дарожцы для разбегу.

І вось яна — яма!

Гоп! — адштурхнуўся і паляцеў. У паветры даў нырца галавою ўніз, пад сябе. Не паспеў сцяміць, ці ўдала ажыццявіў задумку, як урэзаўся плячом у пясок. Нешта хруснула ў целе, але болю не адчуў: па інерцыі перакуліўся цераз сябе і... сеў. От і сальта! І зусім не страшна. А на колькі хоць скокнуў? Павярнуўся паглядзець, але нясцерпны боль — аж у вачах пацямнела — улажыў яго на зямлю. І вакол чамусьці стала ціха-ціха — ні гуку.

Санька ляжаў і глядзеў у неба. Яно было сіняе-сіняе, як Ленчыны вочы. Нечакана на небе ўзнікла рыжая Жорыкава галава. Парушаючы цішыню, яна завохала і заахала:

— За пяць метраў заляцеў! Але так — няможна! Гэта ж не акрабатыка!

Поруч узнікла галава Міхаіла Юльянавіча, лагернага фізрука, былога прызёра алімпіяды па барацьбе, сябра легендарнага Мядзведзя.

— Я ведаў, што гэты шустрык выкіне які-небудзь сюрпрыз! Такія заўсёды што-небудзь выкідваюць!

Дзесьці далёка, на самым краі неба, мільганулі Ленчыны вочы, поўныя захаплення і... трывогі. «Які смяльчак!» — зачаравана бліснулі і зніклі.

Санька паспрабаваў устаць, але Міхаіл Юльянавіч яго прытрымаў:

— Не, не, акрабат. І трэба ж такое прыдумаць! Дай пагляджу, што там у цябе... Ціха, ціха, я асцярожна. Тут баліць?

— Ой, — застагнаў Санька.

— Ясна, даскакаўся: ключыцу зламаў. Пацярпі, пацярпі, — Міхаіл Юльянавіч падклаў руку Саньку пад плечы, другую — пад калені. — А цяпер — устаём... Трымайся, чэмпіён, ты ж далей за ўсіх скокнуў.

Дужыя рукі падхапілі Саньку і панеслі ў медпункт. Перад хлопцам зноў адкрылася неба. Але цяпер яно пагойдвалася. То наплывалі, то адплывалі сосны. Зноў паказалася Лена. Санька хацеў усміхнуцца, але не змог. Боль пранізваў цела — здавалася, у зламаную ключыцу загналі цвік. Убачыўшы, што хлопцу зусім дрэнна, Міхаіл Юльянавіч прыспешыў крок...

А Саньку сніўся сон.

Ёе стаяў і пакутліва думаў...

— Падымайся, соня, у лагер спознішся, — разбудзіла чэмпіёна мама. — Аўтобус у дзевяць ад’язджае.

 



Галоўная вуліца Мінска. 1880-1940 / Кніга 2



Галоўная вуліца Мінска. 1880-1940 / Кніга 1



Валеры Маракоў. Лёс. Хроніка. Кантэкст



Вынiшчэнне



Рэпрэсаваныя лiтаратары, навукоўцы, работнiкi асветы, грамадскiя i культурныя дзеячы Беларусi. 1794-1991.



Рэпрэсаваныя лiтаратары, навукоўцы, работнiкi асветы, грамадскiя i культурныя дзеячы Беларусi. Рэпрэсаваныя Настаўнікі



Толькі адна ноч



Рэпрэсаваныя праваслаўныя свяшчэнна- i царкоўнаслужыцелi Беларусi. 1917-1967.



Рэпрэсаваныя праваслаўныя свяшчэнна- i царкоўнаслужыцелi Беларусi. 1917-1967.Том 2



Ахвяры i карнiкi.



Рэпрэсаваныя каталіцкія духоўныя, кансэкраваныя і свецкія асобы Беларусі. 1917-1964



Рэпрэсаваныя медыцынскiя i ветэрынарныя работнiкi Беларусi. 1920-1960



Планъ губернскаго города Минска 1873 года



Планъ губернскаго города Минска 1888 года



Планъ губернскаго города Минска 1911 года



100 мiнiяцюр



Непамяркоўныя



100 миниатюр



Непримиримые



Сшытак



Яны не ведалі



Рассказы



Непамяркоўныя


Паэзiя Валерыя Маракова


Пялесткі (1925)



На залатым пакосе (1927)



Вяршыні жаданняў (1930)



Права на зброю (1933)



Лірыка (1959)



Вяршыні жаданняў (1989)



Рабінавая ноч


 
 

© Леанiд Маракоў, 1997-2016.
Выкарыстанне матэрыялаў сайта для публікацый без дазволу аўтара забаронена.

Распрацоўка i дызайн сайта - студыя "Каспер".